Wie het weet, mag het zeggen! Maar eigenlijk zit ík zonder tekst. En bij het schrijven van een blog is dat behoorlijk onhandig. Mijn redding is dat deze introductie wel een toelichting kan gebruiken, dus hier ga ik.
Terwijl ik nog zit bij te komen van de enorme vaart waarmee kleine en grote bedragen worden gedoneerd, gebeuren er nog veel meer mooie dingen. Vanuit allerlei hoeken komen ideeën om een bijdrage te leveren aan de actie. Dat is zó geweldig! Daardoor wordt deze solo-expeditie opeens een soort ploegentijdrit. Het ene moment rijd ik zelf vooraan in de wind om zoveel mogelijk aandacht te krijgen voor de actie en donaties binnen te halen en even later mag ik me laten terugzakken in het wiel van een ander.
Het begint al bij de naam, het logo en de site van 5KNOORD. Wie denkt dat ik dat zelf heb bedacht en gemaakt, moet ik ernstig teleurstellen. Laat ik het erop houden dat ik over andere kwaliteiten beschik. Heb je de site al gezien trouwens? Het ziet er waanzinnig gaaf uit. En binnenkort is alles helemaal ingericht en live!
En dan dit: de kracht van een persoonlijke netwerk aangevuld met de onbegrensde mogelijkheden van social media bezorgt me een week of wat geleden een bericht waar ik stil van word. Haar vader, die een fietsfanaat was, is jaren geleden overleden aan kanker. Haar moeder heeft samen met haar nieuwe partner onlangs een camper gekocht om volop van het leven te genieten. En dan komt het aanbod: ‘Mijn moeder was zo enthousiast over jouw plan. Misschien kunnen ze jou ergens onderweg ontmoeten om je aan te moedigen of te bevoorraden.’ Daar word ik stil van.
Niet alles wat goed is, hoeft van ver weg te komen. Een creatieve buurvrouw laat me weten wakker te liggen van mijn plan. Ik kan haar man geruststellen: het is niet uit bezorgdheid om mij. Nee, haar hoofd wil maar niet stoppen met ratelen om iets te bedenken om mijn actie te steunen. Kaarten, mokken, t-shirts, thermoskannen… Alles komt voorbij. Als het maar iets oplevert voor Toon Hermans Huis Parkstad.
En uit een andere hoek komt het aanbod om me te voorzien van mijn eigen bedrukte kleding. Zodat ik al fietsend én herkenbaar ben én reclame maak voor mijn tocht. En natuurlijk doet ze dat met alle plezier. Net als het aanbod van een plaatselijke fietsenmaker voor een professionele bikefitting. Hij vindt het namelijk wel belangrijk dat ik gedurende al die urenlange tochten écht op een héél erg goed afgestelde fiets zit.
Voor iemand die zonder tekst zit, is het nog een behoorlijke blog geworden. En dan is er nog één ding dat ik wil delen. Zonder anderen tekort te willen doen, is er tussen al die mooie bedragen één donatie die me bijzonder raakt. Vanaf de andere kant van de wereld komt een donatie waar enorm veel dankbaarheid en respect uit blijkt. En natuurlijk weer ik dat dankbaarheid onmogelijk in geld is uit te drukken. Maar het feit dát hij doneert, is wat me zo intens raakt.
Tot snel, ook al gaat het langzaam.
P.S. ik heb er bewust voor gekozen om geen namen te noemen. Gewoon omdat ik met geen van deze mensen het afgestemd of ze met naam en toenaam genoemd willen worden. Ik krijg echt nog wel een keer de gelegenheid om hen de aandacht te geven die ze verdienen.
