Het is bijna twee jaar geleden dat mijn droom om naar de Noordkaap te fietsen weer in alle volledigheid opspeelde. Had ik toen geweten dat het me daarna nooit meer met rust zou laten, had ik het misschien nooit gedaan. Onzin natuurlijk…
Het verwondert me dat op de een of andere manier de droom maar niet wil eindigen. Nog regelmatig word ik herinnerd aan die fantastische tocht en aan wat die allemaal teweeg heeft gebracht. Het houdt maar niet op. Vind ik dat vervelend? Allesbehalve! Soms zoek ik de herinnering zelf bewust op. Mijn telefoon staat nog steeds boordevol foto’s van die zeven weken. Maar wat me nog steeds het meest raakt is de verbinding die de tocht oplevert. En die is niet vast te leggen op foto’s.
Die verbinding is óók niet opgehouden na het bereiken van de Noordkaap. Gelukkig maar! Als trotse en vooral tevreden bezitter van een Santos Travelmaster 3+ (dat is de familienaam van mijn trouwe metgezel Freek) ben ik op Facebook lid van een groep gelijkgestemden. Daarin delen veel andere Santosrijders hun plannen en avonturen. Zo ook Serge, die in Portugal gestart is om de grenzen van Europa te verkennen. Hoewel er met geen woord over gerept werd, wist ik meteen dat die gast naar de Noordkaap zou fietsen.
Via Polarsteps en Instagram was het contact snel gelegd en voordat ik ‘benefietsexpeditie’ kon zeggen, had ik hem uitgenodigd om bij ons te overnachten, mocht hij in de buurt komen van Heerlen. En hij kwám in de buurt van Heerlen… en dus kwam hij ook gebruik maken van het aanbod. Hoe bijzonder is het om dan vanaf het eerste moment verbondenheid te voelen met een wildvreemde. We delen verhalen, ideeën, tegenslagen en vooral prachtige momenten.
Die verbondenheid zijn we in het dagelijkse leven met elkaar vaak uit het oog verloren. De afgelopen weken zit ik heel wat uurtjes op de fiets om te trainen voor mijn tocht op zaterdag 24 juni van Cadzand naar de Vaalserberg. Al die kilometers maak ik op mijn gravelbike. Het valt me daarbij op dat het erop lijkt dat iedereen die op een fiets met een gebogen stuur zit tegenwoordig vogelvrij is. Ik ken mensen die zich wel eens laten ontvallen dat ze een wielrenner het liefst op hun motorkap zien.
Mag ik de keerzijde even benoemen? Nee? Ik doe het toch! Het zijn niet alleen de wielrenners die voor vervelende en soms ronduit gevaarlijke situaties zorgen. De afgelopen weken hebben heel wat e-bikers, voetgangers, automobilisten, honden en motorrijders mijn pad gekruist, die voor vervelende of zelfs gevaarlijke situaties hebben gezorgd. En weet je wat de overeenkomst is? Ze vinden zichzelf op het moment dat het gebeurt de enige belangrijke verkeersdeelnemer op de weg. De rest moet maar even wachten. Wil je voorbeelden? Stuur me een mailtje of appje en ik lees voor uit eigen werk… Ben ik zelf onfeilbaar? Stuur maar een mailtje, dan heb ik nog wel wat voorbeelden die het tegendeel bewijzen.
Wordt dit een klaagblog? Dat is zeker niet mijn bedoeling. Wat ik probeer duidelijk te maken is dat het zo mooi zou zijn als we wat meer de verbinding met elkaar zouden zoeken. Houd een op met jezelf zo serieus te nemen en ga eens in de sport-, wandel,- motor- of fietsschoenen van een ander staan. Hou eens op met de ander de schuld geven en zeg even oprecht ‘sorry’ als je de mist in gaat, want dat weet je echt wel! Steek in plaats daarvan een vingertje op (nee, niet je middelvinger) om iemand te bedanken die jou voor laat als dat niet eens hoeft volgens de regels. Neem jezelf eens wat minder serieus. Ja, vooral de wielrenners! Alleen als je maandelijks (dik) betaald wordt om op een racefiets te zitten in een veel te kleurig strak pakje, mag je jezelf serieus nemen als wielrenner.
Wees ook in het verkeer lief voor elkaar, anders houdt het nooit op…
