Vooral dat we altijd maar ‘moeten’ genieten van wat we doen. Ik realiseer me dat dit niet vriendelijk klinkt. Maar ik bedoel het minder vervelend dan het lijkt. Laat ik het even uitleggen.
Afgelopen zaterdag 24 juni was het zover. Onder de titel ‘5KNOORD zoekt de grens op’ zou ik binnen 24 uur van grenspaal 369 bij Cadzand-Bad naar grenspaal 1 op de Vaalserberg proberen te fietsen. Een tocht gebaseerd op de zogenaamde Grenspalenklassieker, die aan het brein van niemand minder dan ex-profwielrenner Bram Tankink is ontsproten.
In de dagen voor de tocht hebben heel veel mensen me succes gewenst. En niet alleen dat: de meesten drukten me op het hart er vooral ook van te genieten. En dáár knelt-ie. Laten we met zijn allen stoppen met de gedachte dat je van alles moet genieten. Sommige dingen in het leven zijn ‘gewoon’ een noodzakelijk iets. Vraag het maar aan de gasten van het Toon Hermans Huis. Die zullen beamen dat er weinig te genieten valt aan een behandeling tegen kanker. Dat is gewoon afzien. Niet meer en niet minder.
En precies dát was de aanleiding voor mijn tocht. Het is een vreemd soort eerbetoon aan onze gasten en hun doorzettingsvermogen. Vrijwel iedereen die zo’n behandeltraject doorloopt zal beamen dat de grens van wat iemand fysiek en mentaal kan dragen regelmatig wordt bereikt. En bij velen zelfs meer dan eens wordt overschreden. En toch gaan ze door. Natuurlijk, er is de keuzemogelijkheid om te stoppen met de behandeling, maar de consequenties van die keuze zijn niet mild.
Ik weet dat mijn fietstocht van bijna 400 kilometer en het afzien daarbij helemaal mijn eigen keuze was. En ik weet ook heus wel dat mijn extreme tocht spreekwoordelijk ‘peanuts’ is in vergelijking met het loodzware traject van een kankerpatiënt.
Ik was al vrij snel klaar met de saaie omgeving zo plat als een pannenkoek waar ik uren aan een stuk doorheen fietste. Akkers en grasland met af en toe een boerderij. En er was bijna geen koe te zien. Zo is een patiënt bij het herstel na een zware operatie waarschijnlijk al snel klaar met het eentonige uitzicht op het behang en het plafond van zijn kamer op de verpleegafdeling.
Ik was op een bepaald moment helemaal klaar met de quasi pittoreske klinkerstraatjes in de zogenaamd Anton Pieck-achtige Brabantse gehuchtjes. Je krijgt er alleen maar pijn van aan je handen, polsen en armen door het opvangen van de schokken. Zo zijn onze gasten vast wel klaar met de zenuwpijnen in handen en voeten die het gevolg kunnen zijn van de chemo.
Ik was na verloop van tijd wel klaar met de energierepen en sportgelletjes. Het smaakte allemaal hetzelfde en is echt niet lekker. Ik kon me er niet meer toe zetten om ze te eten. Op een bepaald moment leek mijn lijf zelfs alle vaste voedsel te weigeren. Zo zijn onze gasten vast wel klaar met de misselijkmakende bijwerkingen van de zoveelste chemo waardoor helemaal niets meer smaakt zoals het hoort te smaken.
Ik was uiteindelijk ook wel klaar met de wind die stiekem toch niet mee zat en met de voortdurende inspanning die ik daardoor moest leveren. De vermoeidheid liet zich echt niet meer negeren. Zo zijn gasten wel klaar met de chronische vermoeidheid die het gevolg kan zijn van de behandeling. Daardoor kan zomaar de kleinste taak een ware krachtsinspanning worden.
Nu merk ik dat ik wel klaar ben met klagen. Al het afzien van afgelopen weekend was mijn eigen keuze en dat is het bij onze gasten nooit. Die worden ongevraagd geconfronteerd met de gevolgen van hun ziekte en de impact daarvan is behoorlijk. Tegelijk zeggen veel gasten dat het ze ook iets belangrijks heeft opgeleverd. Leren waarderen wat er wel is en dat de kleine dingen die voorheen zo vanzelfsprekend leken er vooral zijn om van te genieten. Dat is wat ik ook ga doen. Ik ga weer genieten van het fietsen.