Terwijl deze letters op het scherm verschijnen realiseer ik me dat ik volgende week om deze tijd de eerste nacht heb doorgebracht in mijn tentje. Dat betekent dat de tocht op dit moment nog geen meter onderweg is. En tóch stuurde het Nationaal Fonds tegen Kanker een paar dagen geleden een automatische mail met de melding dat de magische 50% van het streefbedrag is behaald. De teller staat inmiddels op ruim 12.500 euro. Ik ben er stil van en heel dankbaar!
Meer nog dan dankbaar voor de donaties, ben ik dankbaar voor de verbondenheid die ik voel. Verbinding is zo ontzettend belangrijk en dat realiseer ik me nu nog meer. In de eerste plaats natuurlijk een stabiele 4G-verbinding, of nog liever 5G, zodat Google Maps me niet in de steek laat als ik mijn landkaart verlies. Minstens zo belangrijk is goed verbonden zijn, mocht ik komen te vallen. Gelukkig heeft Henk daar veel verstand van. Dankzij zijn bijdrage aan mijn actie zit ik goed wat betreft verbandmateriaal.
Maar dat is vanzelfsprekend niet de verbinding die ik het belangrijkste vind en het meest waardeer. Het is de verbinding met mensen om me heen die ik vaak niet eens ken. De mooie commentaren bij de donaties, de reacties van mensen als ze horen wat ik ga doen. Nog mooier zijn de contacten en gesprekken met mensen die ik nu al leer kennen dankzij deze fietstocht. Mensen die spontaan te hulp schieten om mijn actie te ondersteunen: de kerstboomverkoper die mij spontaan aanbiedt dat ik zijn speciale kooktoestel wel mag lenen. En me prompt nog even wat kneepjes bijbrengt om straks makkelijk en snel vuur te kunnen maken.
Het mooiste is de verbinding met de mensen in mijn directe omgeving. Die was er altijd al, maar nu voelt die vaak extra krachtig. Het leidt de afgelopen weken tot gesprekken die ik me een paar maanden geleden niet had kunnen voorstellen. Misschien is ‘gesprekken’ niet eens het juiste woord. De diepere verbinding die ik voel zit juist in de woorden die niet gezegd worden, omdat ze niet gezegd hóeven te worden. Die verbinding maakt het afscheid over zes dagen niet minder emotioneel. Tegelijk is er de dankbaarheid en trots dat mijn gezin sterk genoeg is om mij dit te laten doen.
