Ik heb lange tijd niks van me laten horen en het is de hoogste tijd om de radiostilte te doorbreken. Want 21 juni komt eraan en sinds mijn aankomst op de Noordkaap bijna drie jaar geleden betekent dit dat het tijd is om weer op de fiets te stappen voor een bijzondere tocht.
Het wordt een fietstocht door een omgeving die getekend is door geschiedenis, een landschap waar oorlogsmonumenten en andere littekens in het landschap herinneren aan een tijd van ontbering. Elke kilometer die ik afleg, brengt me dichter bij verhalen van moed, verlies, ontbering en doorzettingsvermogen. Net als de natuur die zichzelf herstelt na vernietiging, getuigen deze plekken van de kracht om door te gaan, ondanks alles.
Ergens roept dat bij mij een beeld op dat vergelijkbaar is met de weg die iemand aflegt bij een ingrijpende ziekte, zoals kanker. Volkomen onverwacht verandert de horizon. De route die voor je lag, krijgt ineens een ander verloop. Er zijn momenten van tegenwind en regen, van beklimmingen die eindeloos veel kracht vergen, van stukken weg die alle kanten op lijken te gaan behalve de juiste. Maar er zijn ook momenten van rust, van steun langs de route en van uitzichtpunten waar hoop gloort aan de horizon.
Net zoals het landschap de sporen draagt van wat geweest is, zo dragen lichaam en geest de sporen van een ingrijpende persoonlijke gebeurtenis, zoals een ziekte. Maar de weg blijft zich ontvouwen, de lucht blijft ademen en in elke pedaalslag schuilt een keuze: om door te gaan, om te leven, om de herinnering aan moeilijke tijden niet alleen als last te dragen, maar vooral als teken van kracht.
Een fietstocht langs deze plekken is niet alleen een eerbetoon aan het verleden, maar ook een eerbetoon aan de gasten van ons Toon Hermans Huis. De tocht is daarnaast een manier om de kracht van het leven te voelen én te vieren. Om stil te staan, om door te bewegen en om te beseffen dat na de donkerste momenten altijd weer een nieuwe dag aanbreekt.
In juni stap ik opnieuw op de fiets. Ga je met me mee?
