Hoe ziet de gemiddelde dag van een benefietsexpeditiefietser er eigenlijk uit? Ik zal het jullie haarfijn uit de doeken doen, zonder diepgaande bespiegelingen. Gewoon de harde werkelijkheid.
Om kwart voor zeven doe ik voor minimaal de derde keer deze nacht mijn ogen open. Ik was om kwart voor drie al eens op om het boompje achter mijn tent water te geven en toen was het gewoon al (of nog?) licht.
Als een volleerd limbodanser kleed ik me aan in de tent nadat ik mijn zitvlak heb ingesmeerd met chamois crème. Ik heb steeds de neiging om met de telefoon in selfiestand te kijken of alle vel er nog opzit, maar ik besluit dat struisvogelpolitiek in dit geval het beste beleid is.
Hoewel het een groot deel van de nacht gemiezerd heeft, is het nu droog. Ik kan alles rustig inpakken terwijl ik de overgebleven helft van mijn literpak yoghurt en een banaan als ontbijt naar binnen werk. Even voor acht uur besluit ik na alle getwijfel van gisteravond de route ‘binnendoor’ te nemen. Rustige wegen die waarschijnlijk deels onverhard zijn. En weg zijn we, Freek en ik.
Na ruim een half uur blijkt de windstopper wel uit te kunnen. Anders word ik alsnog nat, maar dan van het zweten. En het is alles behalve koud.
Het is bijna negen uur en ik bedenk me dat ik mijn volgers nog geen goedemorgen heb gewenst op Social Media. Dat is zo langzamerhand wel een traditie geworden. Weer even van de fiets. En dat doe ik de volgende drie kwartier nog een keer of vijf voor een foto, een filmpje of een shot met de drone. Wat is het zuidelijke deel van Lapland toch prachtig.
Dan realiseer ik me dat ik twee uur onderweg ben en pas 21 kilometer heb afgelegd. 5KNOORD is weliswaar geen ‘Bicycle Race’ maar op deze manier ben ik om acht uur vanavond nog niet op de camping. Een beetje doortrappen vanaf nu, het is tenslotte geen vakantie! Snel een energiereep naar binnen werken en vooruit met de geit.
Inmiddels heeft het asfalt al plaatsgemaakt voor gravel. Als een Fin op de ferry naar Åland zwalk ik van links naar rechts over de weg op zoek naar het juiste spoor. Het is opletten geblazen met kuilen en scherpe stenen. Als ik nu lek rijd, kan ik een tweede vinkje zetten achter ‘zelfverwensingen’.
Met de focus op de weg heb ik wat minder oog voor de omgeving, maar ik weet zeker dat ergens vanuit de berkenbosjes die eland mij in de gaten houdt.
Het gemiddelde gaat niet echt omhoog. Bergop is het zwoegen over de losse gravel. Op de pedalen staan bij het klimmen gaat niet. Ondanks de bijna twintig kilo op de bagagedrager hebben de banden geen grip op de losse gravel. Bergaf gaat het al niet veel sneller. Eén stuurfout en mijn voorwiel schuift weg en dan ga ik ongelofelijk op mijn snufferd. Bovendien stuitert Freek over de weg alsof hij de chachacha danst met de losse heupen van Eddy, mijn dansleraar destijds in Klimmen.
Net voordat we tegen één uur de pauzeplek bereiken, begint het te regenen. Moe van de inspanning en met een veel te lage suikerspiegel, ontglipt een kleine krachtterm aan mijn lippen. Gelukkig waait het binnen een minuut over en kan ik droog mijn koolhydraten aanvullen.
Eenmaal weer op weg krijg ik mijn ritme niet te pakken. De kilometers onverhard hebben er dusdanig ingehakt dat het ook op de geasfalteerde weg niet echt wil. Bovendien teken ik bij Google protest aan voor de omschrijving ‘grotendeels vlak’. In de praktijk is dat veertig kilometer bijna onafgebroken vals plat omhoog. Het stuiteren van voor de pauze wordt stoempen, met wind tegen!
Het enige dat ik wil is ‘fika’ (Google helpt je wel), maar ook dat is me niet gegund. Ik wil geen Zweedse zwarte koffie, ik wil cappuccino!
Uitgeput kom ik aan op de camping, waar ik mezelf spontaan trakteer op een hutje in plaats van nog een natte nacht in een nat ingepakte tent. Het is namelijk beginnen te regenen en volgens de verwachtingen gaat dat de rest van de avond en nacht niet meer stoppen.
Ik besluit het ervan te nemen. Makkelijk koken met de plaatselijke magnetron en dan genieten van de sauna. Ook hier in Zweden weten ze namelijk hoe het moet. De sauna is inbegrepen bij de overnachting en ik laat mijn spieren even lekker tot rust komen. Het lijkt wel bijna vakantie.
De rest van de avond is geserveerd voor uitrusten, mijn reisdagboek bijwerken, even bellen met het thuisfront en de route voor morgen even goed voorbereiden.
Afzien was nog nooit zo fantastisch!
