Een benefietsexpeditie van bijna zeven weken naar de Noordkaap zorgt voor de nodige hoogtepunten. En die bestaan enkel dankzij de dieptepunten. Daarnaast zijn er allerlei onverwachte, onzekere en soms onveilige situaties. Een schietgebedje bij het binnenrijden van een tunnel kan nooit kwaad, maar of dat voldoende is? De oversteek van de zoveelste hoge brug met sterke zijwind tot windkracht zes is er ook zo een.
Gelukkig heb ik meer dan alleen een schietgebedje ter beschikking. En voor de goede orde: dan bedoel ik niet het I.T.P.
Ik word op deze expeditie bijgestaan door verschillende ‘beschermengelen’.
Al jaren geleden kreeg ik een edelsteen van groene jade. Het is een beschermende steen die voorspoed en geluk aantrekt en fysieke kracht geeft. En die komt regelmatig als geroepen bij tegenwind. Er wordt zelfs iets beweerd over onsterfelijkheid, maar dat wil ik uitsluitend figuurlijk opvatten. Sinds ik hem gekregen heb, is de steen niet meer uit mijn zadeltasje gekomen. Tot aan deze tocht, want bij gebrek aan een zadeltasje zit-ie nu in mijn stuurtas.
Ik kreeg kort voor vertrek een medaille van de heilige maagd Maria van Lourdes. Hoewel ik de medaille niet draag zoals eigenlijk bedoeld is, zit ze nog steeds in de oorspronkelijke verpakking veilig in diezelfde stuurtas. En ik heb er alle vertrouwen in dat elk schietgebedje bij elke tunnel of brug wordt ontvangen en ik veilig de andere kant bereik.
Dat is nog niet alles. In de week voor vertrek werd mij een ‘kaartje met licht’ geschonken. Hoewel dat niet de echte uitleg is van het kaartje, zag ik er zelf meteen het ‘Licht van Eärendil’ in. Voor degene die Tolkien niet kent: dat is het geschenk van vrouwe Galadriel aan Frodo. Het flesje geeft licht op donkere plaatsen waar al het andere licht dooft. Ik denk er regelmatig aan in een tunnel. Je mag drie keer raden waar het kaartje is opgeborgen.
Vlak voor vertrek kreeg ik van een wel héél erg dierbaar persoon een reisboeddha in mijn handen gedrukt. Het beeldje zorgt voor geluk en voorspoed voor elke reiziger. Voorwaarde is wel dat je de boeddha krijgt, want alleen dan brengt hij geluk. Zo doet hij heel hard zijn best op al die dagen waarop de regen stukken minder is dan voorspeld. Over voorspoed heb ik niets te klagen tot nu toe.
En sommige beschermengelen zijn ‘gewoon’ van vlees en bloed. Via social media kwam ik een paar weken voor vertrek in contact met Riet. Ze woont op de Lofoten en reageerde op een bericht over mijn tocht. Als ik dan toch in de buurt was, kon ik net zo goed even langs komen. ‘Dat is maar acht kilometer omrijden. En dat is niks op die hele afstand van vijfduizend kilometer.’ We hebben in de tussentijd regelmatig contact gehouden.
Gisteren was het zover en werd ik na een natte en koude tocht welkom geheten in Gravermarka door Riet en haar man Håkon. Ik heb een douche en een warm bed. Ik word enorm in de watten gelegd en krijg een heerlijke, echt Noorse stoofpot van eland voorgezet. Er is ontbijt met een gekookt eitje én een smoothie. Ik krijg een privé-rondleiding door Henningsvær en omgeving. Er zijn Noorse wafels met bosbessenjam en ga zo maar door. En ondertussen kletsen we over van alles en nog wat.
Op het moment dat ik deze blog maak, mag ik hier nog een nacht in een warm bed slapen. Morgen als ik weer verder ga naar het Noorden, begint het echte afzien. Niet vanwege het weer en ook niet vanwege de zware bergen, maar omdat ik de gastvrijheid en zorgzaamheid van deze prachtige mensen ga missen. Bedankt, lieve Riet en Håkon.
Zo zie je maar, je hoeft geen vleugels te hebben om een engel te zijn…
