Er bestaan veel spreuken en liedjes die je vertellen – of liever wijsmaken – dat je vooral niet achterom moet kijken. Die kant ga je immers niet op, is in het algemeen het argument. Ik ben juist blij dat ik heel vaak letterlijk achterom heb gekeken de afgelopen zeven weken.
In de eerste plaats heb ik daardoor regelmatig kunnen anticiperen op het achteropkomende verkeer dat ik in mijn achteruitkijkspiegeltje zag naderen. Had ik dat niet gedaan, had ik mogelijk de Noordkaap nooit zonder kleerscheuren bereikt.
Daarnaast heb ik dankzij dat achteromkijken vaak de meest betoverende landschappen gezien. Die zou ik gemist hebben als ik alleen maar voor me had gekeken. Niet achteromkijken zou ontzettend zonde zijn geweest.
Hoewel achterom kijken me na thuiskomst deze twee voordelen niet meer oplevert, ga ik het met alle liefde wél doen. Omdat ik ervan overtuigd ben dat het me nog iets anders oplevert, iets heel belangrijks. Alleen door achterom te kijken, kun je leren van je ervaringen. Welke inzichten heeft deze expeditie van bijna zeven weken in mijn uppie mij gebracht?
In de eerste plaats is het goed mogelijk te leven met weinig spullen. Blijkbaar kan een mens zich behoorlijk behelpen met twee setjes fietskleding en twee setjes gewone kleren. Een tent, een slaapzak en een slaapmatje voor de nachtrust en een tandenborstel met tandpasta en douchegel voor de dagelijkse hygiëne. Een campingbrandertje voor het aanvullen van de dagelijkse calorieën en je bent al een heel eind. De smartphone voor de navigatie en het onmisbare contact met thuis. Mijn hele hebben en houden paste in feite in vijf fietstassen. De rest was in zekere zin pure luxe. Heb ik bepaalde spullen echt gemist? Nou, nee…
Daarnaast heb ik ontdekt dat ik me in mijn dagelijkse leven soms onnodig druk maak om dingen. En dat ik (te) snel een oplossing wil hebben.
Voor sommige uitdagingen tijdens mijn tocht bleek dat even pas op de plaats maken en afwachten een heel effectieve manier was om tot een oplossing te komen. Soms omdat het probleem vanzelf verdween. Een andere keer omdat zich plotseling een heel onverwachte oplossing aandiende.
Op dat moment hoefde ik alleen nog maar even om hulp te vragen… En ook dát is een mooi inzicht.
Het is niet echt een nieuw inzicht, maar als ik achterom kijk, ben ik enorm geraakt door de verbondenheid die ik gevoeld heb. De groep mensen die mijn avontuur en belevenissen volgt, is enorm gegroeid. De reacties waren de ene keer medelevend en de andere keer hilarisch, maar altijd hartverwarmend.
Extra bijzonder is dat de mooiste reacties soms kwamen van mensen die ik persoonlijk helemaal niet zo goed ken. Er kleven nadelen aan social media, maar dit is een enorme kracht.
Ik heb de livestream van de laatste kilometers al een paar keer bekeken en vooral door de geweldige reacties is het me tot nu toe nog geen keer gelukt om het droog te houden.
Maar het belangrijkste en mooiste inzicht is de enorme kracht die er in mijn gezin schuilt. In de eerste plaats in elk van hun individueel. Sien zit midden in haar eindexamen en slaat zich daar op een geweldige manier doorheen. Noortje laat zien grote stappen te zetten in de groei naar zelfstandigheid. En dan is er Gijs die dwars door alle uitdagingen van de beginnende puber heen zijn schouders eronder zet en mij enorm trots maakt. Misschien ook dankzij de grote broer in huis die hij eerder nooit gehad heeft.
En hoe sterk ze individueel ook mogen zijn, als collectief zijn ze onverslaanbaar!
En dat komt vooral door mijn rots in de branding – ook als ik ver weg op de fiets zit – die blijkbaar alles aankan en zelfs nog meer dan dat. Als iemand de held is van deze benefietsexpeditie, dan is het de vrouw die een jaar geleden zonder blikken of blozen zei: ‘Naar de Noordkaap fietsen? Natuurlijk, moet je doen!’
Lieve Anouk, dankjewel dat ik door jouw kracht mijn droom heb kunnen waarmaken. Jij bent mijn alles. En iedereen mag het weten:
‘I love you more! The end. I win!’
